USA Zuid-West 2015: september 2015

woensdag 30 september 2015

Dag 22 St. George - Las Vegas

We hebben vannacht overnacht in het Red Lion hotel in St. George. Best een aardig luxe hotel. Los betaal je voor een kamer zomaar 105 dollar per persoon per nacht. Er zat ook een heerlijk zwembad bij, maar omdat we hier maar 1 nachtje zaten helaas niet aan het zwembad toegekomen. Vandaag was de reis van St. George naar Las Vegas, een uur of twee rijden, mits je de directe route neemt. Maar als vakantieganger kan je de toeristische route door het Lake Mead Recreation Area natuurlijk niet overslaan. En daarnaast wilden we ook heel graag het Valley of Fire State Park zien. Tel er dus maar twee uur rijden bij op.

Als je vanaf St. George de Interstate 15 neemt dan moet je op een gegeven moment links afslaan om highway 169 te nemen. Je rijdt dan vanzelf langs het Valley of Fire State Park. Eenmaal aangekomen bij dit park zagen we een selfpay systeem staan. Je moet dan 10 dollar in een envelop doen en die in een brievenbus gooien en je scheurt dan een reep van die envelop af waar een nummer op staat (die overeen komt met wat er op de envelop staat) die je dan in je auto onder je voorruit legt. Zo zou dan te controleren zijn dat je betaald hebt voor dit park. Braaf zoals wij zijn hebben we dit dan ook gedaan, maar je kunt dus ook zonder probleem het park in zonder te betalen, niemand die er naar om kijkt. Voor een State Park is Valley of Fire nog best wel groot. Het bestaat weer uit prachtige roodachtige rotsformaties, weer net even anders dan de parken die we gezien hebben. En dan de White Domes Road. Heel erg mooi, en ook hier lijkt het wanneer je de auto's even wegdenkt dat je je weer op een andere planeet bevindt. Aan het einde van de White Domes Road heb je een relatief korte trail van een mijl. Om toch nog iets meer van het park te zien hebben we deze wandeling maar gedaan, maar wel in 40 graden en de bloedhete zon, want we waren de woestijn weer ingereden vanaf Zion National Park. Dus dat was wel even zweten. Aan het einde van de trail waren we nog een klein stukje verkeerd gelopen, maar we kwamen er gauw genoeg achter hoe we wel moesten lopen, want met deze temperaturen wil je niet verdwalen!

Na al het pracht en praal van dit staatspark (wat zeker niet onder doet voor de nationale parken) zijn we naar de Hoover Dam gereden. Dit is zo ongeveer de bekendste dam ter wereld en dat is ter plekke te merken ook. Enorm veel parkeerplaatsen en véél volk. Dan zou ik toch echt de Glen Canyon dam aanraden, veel rustiger en net zo mooi! De aanleg van zo'n dam gaat overigens ook niet altijd van een leien dakje, ten tijde van de bouw zijn er zo'n 100 bouwvakkers omgekomen. Daar staan ook een aantal memorial plaatsen voor. Na een paar foto's te hebben genomen zijn we nog een stuk naar boven gereden, waar je verder naar boven kan lopen om op de brug te komen vanwaar je een breed overzicht hebt op de dam. Aangezien we reeds verwend waren met de Glen Canyon Dam hielden we het vrij snel voor gezien en was het tijd om naar de ultieme gokstad der aarde te gaan: Vegas!!!

We logeren drie nachten in het Circus Circus hotel aan (het einde, of begin zo je wil) van de Strip. Niet het meest luxueuze hotel aan de Strip, en volgens velen zelfs vergane glorie, maar wij vinden het een prima hotel. Vergeet trouwens niet dat je bij het inchecken nog resort fee moet betalen á 16 euro per nacht per kamer. Dat waren we dus weer even vergeten en dan voelt het toch weer als onverwachte kostenpost. Bij binnenkomst merk je meteen hoe het er in Vegas aan toe gaat: groot, groter, grootst. Er zijn zo'n 20 incheckbalies en er staat een hele wachtlijn opgesteld voor als het echt druk is. Wij hoefden gelukkig maar een kwartiertje te wachten. We hebben overigens nog nooit zo lang over een incheck gedaan, wat gaat dat hier traag! Allemaal gegevens invullen, resort fee betalen, 10 minuten uitleg waar je je kamer kunt vinden, in welke toren, verdieping en gang, waar het zwembad is, enz. We hadden voor het inchecken geparkeerd op de eerste de beste plek die we in de parkeergarage tegenkwamen, maar na het inchecken konden we weer terug met de koffers naar de auto, want we moesten bij de naastgelegen toren zijn. 16e verdieping stond er op ons kaartje, leuk! Dat betekent dus in ieder geval íets van een uitzicht. We slapen net in het midden van het gebouw zodat we wel op de West Tower kijken (wij slapen in de Skyrise Tower), maar daar langs hebben we alsnog een mooi uitzicht op Las Vegas en zijn lichtjes. Vooral het Encore kunnen we goed zien.

Geen overbodige luxe in onze kamer, maar een heerlijk bed en een prima douche (ook al is die wat smal). Ook staat er een bakbeest van een tv, maar we zijn uiteindelijk toch niet naar Las Vegas gekomen om tv te kijken. Na het bezichtigen van onze kamer en een hele korte chillsessie konden we niet langer wachten, we wilden Las Vegas verkennen! En onze eerste bestemming was Fremont Street, het 'oude' district van Las Vegas. Hier is de Fremont Street Experience te vinden, een 460 meter lang scherm boven je hoofd, het grootste scherm ter wereld. Ieder uur is er een gratis show van zo'n 8 minuten van een artiest op het scherm te zien. Erg bijzonder om te zien, en overdonderend als dit je eerste kennismaking is met Vegas. Overal grote verlichte neon borden, je weet absoluut niet wat je mee maakt. Een moment om nooit meer te vergeten. Daarnaast hebben ze in deze 'hal' een nieuwe attractie, een zipline een paar meter boven de grond. Je kunt hier voor 20 dollar (de korte) of 40 dollar (de grote) als een vogel over het publiek razen, zeer spectaculair. Maar het geld groeit jammer genoeg nog steeds niet op onze rug, dus dit hebben we aan ons voorbij laten gaan.

We hadden al langer het plan om bij de Heart Attack Grill te gaan eten wanneer we hier zouden zijn, maar uitgerekend op het moment dat we naar binnen stapten (nadat we een half uur naar een ATM aan het zoeken waren geweest en die uiteindelijk ook gewoon ín de Heart Attack Grill te vinden was) lag het ordersysteem plat en mochten we dus niet plaatsnemen! Nadat de filialen in Chandler en Dallas gesloten werden, werd er in Las Vegas daaropvolgend een geopend. Omdat in Vegas alles kan en mag! Het enige nog bestaande filiaal. Het restaurant heeft een ziekenhuisthema, je krijgt een ziekenhuishemd aan als je binnenkomt, en de serveersters zijn gekleed als verpleegsters. De grootste burger bevat 10.000 calorieën, bizar! Er zijn uiteraard ook kleinere burgers te vinden, maar wanneer je je burger niet op krijgt wordt je geslagen op je kont. Dit wordt dan vervolgens gefilmd (je hoofd wordt gefilmd) en op twitter gezet, haha. Maar goed, geen Heart Attack Grill voor ons dus, maar wel grappig om even gezien te hebben.

Het was inmiddels wat aan de late kant, maar we konden het natuurlijk niet laten om nog even een gokje te wagen in het Golden Nugget Casino. Over winsten en verliezen doe ik verder geen uitlatingen ;). Wat een keuze uit gokkasten en speeltafels, niet normaal. Gokkasten in allerlei thema's, monopoly, Gremlins, Sons of Anarchy en Walking Dead zijn nog maar een kleine selectie.

Moe, maar voldaan zijn we ergens tegen 1 uur 's nachts teruggelopen naar onze auto, die we in de parkeergarage van het Golden Nugget hadden geparkeerd. 10 dollar betaald (Fremont Street is niet gratis parkeren, in tegenstelling tot op de Strip), en met nog steeds een goede 32 graden midden in de nacht zijn we naar ons hotel gereden om lekker te gaan slapen, daar waren we aan toe!

Weer: 40 graden en zonnig

Afstand gereden: 217 mile (349 km)

Valley of Fire State Park

Valley of Fire State Park - White Domes Trail

Valley of Fire State Park - White Domes Road

Lake Mead

Hoover Dam - Lake Mead

Vegas in de verte

Ons hotel Circus Circus

Uitzicht vanuit de kamer

zaterdag 26 september 2015

Dag 21 Panguitch - St. George

Gisteravond had ik de download aangezet voor de vierde aflevering van Expeditie Robinson. Ik kan deze serie niet missen op vakantie natuurlijk, het leukste Nederlandse tv-programma (vind ik :)). Daardoor sliep ik wel pas om 01.00 uur, veel te laat natuurlijk, maar ik moest het gewoon kijken ;). Rond een uur of half tien waren we dan eindelijk klaar om naar onze volgende bestemming te gaan. Na het mooie Bryce gisteren was het tijd voor Zion National Park. Vanuit Panguitch doe je er ongeveer een uur over om in Zion te komen. Alleen had ik van de week gelezen dat er een gigantisch rotsblok op de weg was gevallen op de Mt. Carmel scenic byway. Met deze weg kom je in het oosten het park binnen. Zo'n rotsblok is natuurlijk niet zomaar even weggehaald, dus helaas moest deze weg afgesloten worden. Hierdoor hebben we om heel het park heen moeten rijden om het via de zuidingang te bereiken. Een uur extra rijden! Helaas, maar belangrijker is dat er toevallig geen auto op de weg reed toen het rotsblok viel en er geen gewonden zijn gevallen.

Wat helaas nog meer niet echt mee zat vandaag is dat het zaterdag was en in het weekend worden de parken veel drukker bezocht. Daarnaast waren alle nationale parken in Amerika vandaag gratis toegankelijk, dus we vreesden al voor ernstige drukte. En dat was het ook wel, want heel de parking bij het Visitor Center bleek vol te staan en we moesten dus een plekje zoeken in het ervoor gelegen plaatsje Springdale. Vanuit Springdale rijden er dan pendelbussen naar het park toe. Ook in het park zelf zaten we nog in het seizoen dat je niet zelf met de auto er doorheen mocht, maar ook weer met een pendelbus moest. Dit was echter allemaal prima geregeld, zodat we nergens langer dan 5 minuten op een bus hebben moeten wachten. En onderweg krijg je ook nog eens leuke informatie over het park.

We hebben lang getwijfeld of we de Angels Landing Trail zouden gaan lopen (scary, check internet en youtube maar), maar dit is een zeer lange en zware trail, waarvan het ons vandaag met de drukte niet echt de perfecte omstandigheden leek om te gaan doen. Daarnaast vind ik het bij deze trail wel echt belangrijk om goede wandelschoenen te hebben, en die hebben we allebei nog steeds niet. Maar gelukkig zijn er in dit park genoeg andere leuke dingen te doen en we hebben toen besloten om de The Narrows trail te gaan doen. Je moet dan bij de laatste bushalte uitstappen aan het einde van het park. Om deze wandeling te doen moet je eerst de Riverside Walk doen, die ongeveer 20 minuten duurt en waarbij je langs de Virgin rivier loopt. Deze wandeling is nog niet heel spectaculair, maar zodra je bij het einde van deze trail komt stopt het pad en kun je verder de canyon in door het water. Supertof dus! Maar wel uitkijken geblazen, want je ziet maar moeilijk waar je je voeten onder water moet neerzetten. En er liggen een hoop stenen onder water. Deze wandeling kun je zo ver mogelijk doen als je wilt, maar je moet altijd hetzelfde pad weer terug. Ik geloof dat je zo'n vier uur lang heen en vier uur lang terug kan lopen. Wij zijn op zo'n anderhalf uur blijven steken. Het begin van de trail is erg druk, maar hoe verder je de canyon inloopt, hoe minder mensen er nog overblijven. Erg bijzonder om deze wandeling te doen. Het is een soort Antelope Canyon in het groot.

Met natte schoenen en broeken net tot onder onze middel zijn we weer terug naar de bushalte gelopen. In de bus hoorden we toen dat zojuist de Mt. Carmel scenic byway weer was geopend! De weg die we dus vanmorgen moesten missen en die bekend staat een van de mooiste autoroutes ever te zijn! Het was inmiddels al kwart over 6 en eigenlijk was het gewoon tijd om te gaan eten en naar het hotel te rijden, maar dit konden we niet missen. En absoluut geen spijt van gehad, want het was prachtig. Op de terugweg werden we nog verrast door wat bighorn sheeps, die we in Yellowstone niet hadden kunnen ontdekken. Die hebben we dus ook nog even kunnen zien! Vervolgens was het echt wel tijd om te gaan eten en ik had door zijn bekendheid Oscar's Cafe in Springdale uitgezocht. In de bus vanochtend hoorden we er ook al meerdere mensen over praten. Eenmaal bij Oscar's te zijn aangekomen zaten er veel mensen buiten te wachten op een plaatsje. We hebben uiteindelijk maar een kwartiertje hoeven wachten omdat we niet per se een plekje buiten hoefden te hebben. Er stonden weer heel veel burgers op het menu, maar ze hadden hier ook mexicaanse gerechten. We zijn toch maar weer voor een burger gegaan, aangezien we nog steeds als testpanel bezig zijn waar ze nou echt de lekkerste hebben ;). Walter ging voor de Murder Burger en ik koos de Blue Bacon Burger. Het was weer heerlijk.

Op naar ons volgende hotel, weer voor 1 nachtje, en aangezien het nog een uurtje naar ons hotel in St. George rijden was, kon ik die tijd nuttig besteden met dit blog. In het donker zie je toch niks buiten. Morgen gaan we naaaaaaaaaaaaaaaar............ LAS VEGAS!!!

Weer: 30 graden en 's ochtends bewolkt, 's middags zonnig.
Afstand gereden: 188 mile (303 km).

Eerste kennismaking met Zion

Ook hier veel 'wild'life in Zion

Begin van The Narrows

The Narrows

Zion

Mt. Carmel highway

Bighorn sheep

vrijdag 25 september 2015

Dag 20 Salt Lake City - Panguitch

Blegh, wat een vreselijke nacht hebben we gehad. De bedden een kamer boven ons waren echt veel te goed te horen en de airco klonk alsof er iemand met een drilboor naast je staat. We gingen slapen met de airco uit en zo geschiedde dat we om half vier werden gewekt door de warmte in de kamer en ook de bovenburen waren wakker en hadden zin om heen en weer te lopen en continu in en uit bed te gaan (misschien konden ze ook wel niet slapen van de airco ;) ). Vervolgens hebben we de airco weer aangezet en zijn ondanks het lawaai toch nog wat in slaap gekomen, maar 's ochtends was het gewoon klaar. Toen zijn we maar opgestaan. Gelukkig hadden we wel weer een iets beter ontbijt dan gemiddeld. Gebakken eieren met cheddar erin! Lekker! Tijdens het ontbijt zagen we nog op tv in het nieuws over de Comic Con die begonnen was. Grappig om dit terug te zien op tv.

Vandaag stond het volgende nationale park op het programma, namelijk Bryce Canyon! Vanuit Salt Lake City moesten we hier eerst nog eventjes 4 uurtjes voor rijden. Vanuit Salt Lake City rijd je eerst nog 1,5 uur lang door stedelijk gebied en hoe verder hier vandaan hoe rustiger het wordt op de weg. Een uur voor Bryce Canyon gingen we flink stijgen en dalen. Niet met haarspeldbochten, maar meer zoals je door België naar Frankrijk gaat. Eenmaal bij Bryce Canoyn aangekomen zijn we meteen doorgereden naar het laatste viewpoint, Rainbow Point. En ook dit park is weer een pareltje! Mooie vergezichten met weer bizarre rotsformaties. Op dit punt zat nog een uitzichtpunt, waar we ook nog even naartoe zijn gelopen. We hoorden ineens een verschrikkelijk intens lawaai, ik dacht minstens dat de wereld verging, maar er kwamen enkel een paar straaljagers overgevlogen. Na onze eerder gekochte subway broodjes aan een picknicktafel te hebben genuttigd zijn we een voor een de viewpoints afgegaan. Wanneer je eerst naar het uiteinde van het park rijdt en op de terugweg alle viewpoints neemt, dan zitten ze telkens aan je rechterkant, wel makkelijk!

Het klinkt erg verwend, maar na zoveel parken en uitzichten ben je wel iets sneller verzadigd. De viewpoints beginnen een beetje op elkaar te lijken (wat ze eigenlijk ook wel gewoon doen). Toen we bij Sunset Point aankwamen zagen we dat je hier een wandeling de canyon in kon doen. We hadden echter totaal geen zin om te wandelen vandaag en toen ben ik alleen heel eventjes een klein stukje naar beneden gegaan. Toen ik terug kwam bij Walter met wat aardige foto's van hoe het er daar uit zag, waren we de standaard uitzichten een beetje zat en zijn we toch de wandeling gaan doen! Even plassen, water halen bij de auto, fototoestel en GoPro mee en jahoor, daar gingen we de canyon in. En een beter besluit hadden we niet kunnen nemen, dit was echt een fantastische wandeling. Je daalt eerst een half uur met in het begin pure haarspeldbochten, loopt dan echt tussen gigantische rotswanden in (die ook nog eens redelijk instabiel zijn, dat maakt het ook nog eens spannend), om vervolgens weer een half uur te klimmen omdat je de canyon weer uit moet. Pittig, maar het ging eigenlijk wel goed! Dit was de Navajo Trail loop, die je zeker moet doen als je Bryce ook eens van binnenuit wil bekijken! En sowieso een mooie afwisseling op de viewpoints.

Toen we aan het einde van de trail waren was de zonsondergang reeds in gang gezet, dus dit konden we nog eventjes meepikken. We waren dan wel op Sunset Point, maar ik had ergens eens gelezen dat dit niet de beste plek voor een zonsondergang was, hoewel de naam anders doet vermoeden. Maar alsnog was het mooi om te zien. Daarna was het heel snel tijd om naar onze overnachtingsplek in de Days Inn in Panguitch te gaan. Maar natuurlijk niet nadat we een heerlijke en voordelige hamburger bij Henrie's Drive In hebben gegeten, aanradertje! De plaatselijke hamburgerrestaurantjes zijn echt de beste, daar zijn we inmiddels wel achter ;). Daarna hebben we nog even nieuwe cola gescoord bij Family Dollar (een soort uitgebreide Action) en nu time to sleep! G'night!

Weer: 27 graden en zonnig
Afstand gereden: 328 mile (528 km)